Ik mis jullie. Ik mis jullie elke dag. Ik mis jullie soms zo hard dat ik lijk te stikken in mijn verdriet. Ik denk nog elke dag aan jullie. Hoe jullie er nu zouden uitzien, welke geluidjes jullie al zouden maken, welke woordjes jullie al zouden kennen, hoe hard jullie op elkaar zouden lijken, … Zouden jullie op Elly lijken? Sinds Elly er is, voel ik nog meer jullie afwezigheid. Hoe blij en gelukkig ik ook ben met Elly, zo zwaar voelt mijn verdriet om jullie twee.
De laatste dagen denk ik vaak terug aan de ergste dag van mijn leven. De dag dat ik veel te vroeg moest bevallen van jullie beiden. Wat zou ik graag de tijd willen terugdraaien naar die ene dag. Ik zou er alles voor geven om jullie nog eens te mogen vastnemen, knuffelen, strelen. Elk detail van jullie lichaampje in mij opnemen, om nooit meer te vergeten. Na de bevalling was ik zodanig in shock, dat ik jullie niet lang bij mij, bij ons heb gehad. Er was ons ook totaal niks uitgelegd geweest. Er was ons niet verteld dat wij jullie op de kamer mochten hebben. Ik wou dat we dat gevraagd hadden, dat we jullie langer bij ons hebben gehad. Dat ik jullie nog 1000 kusjes kon geven. Nog 1000 foto’s kon nemen. Wat heb ik er spijt van dat ik het niet anders heb gedaan die dag… Ik was in shock, dat is de reden waarom ik het niet anders heb gedaan. Ik mag het mezelf niet kwalijk nemen, maar toch… Het doet zo’n pijn, dat ik niet meer tijd met jullie heb gehad. Het doet zoveel pijn, dat ik het niet onder woorden kan brengen. Jullie verdienden toen zoveel meer, dan ik jullie op dat moment heb kunnen geven. Ik hoop zo hard dat jullie mijn oneindige liefde voor jullie gevoeld hebben. Ik denk daar zo vaak aan terug. Als ik Elly knuffel, streel of kusjes geef voel ik me vaak schuldig tegenover jullie. Dan kan ik lachen naar Elly en twee seconden later moet ik vechten tegen de tranen. Wat ik Elly zo vaak kan geven als ik wil, dat had ik jullie ook moeten kunnen geven. Het spijt mij enorm.
De laatste weken moet ik dagelijks vechten tegen de tranen. Tranen van geluk als ik Elly zie, en tranen van verdriet om mijn twee andere prinsesjes. Sinds kort ben ik terug aan ’t werk, op een nieuwe dienst in ’t ziekenhuis. Al meerdere keren kreeg ik de vraag ‘Heb je kindjes?’. Ik geef telkens hetzelfde antwoord: ‘Ja, ik heb er drie. Eentje om voor te zorgen, en twee om aan te denken’. Ik leg uit dat ik voor Elly onze tweeling verloren heb. Daarna een ongemakkelijke stilte. Nooit zal ik zeggen dat ik er eentje heb. Ik ben jullie mama, voor altijd. Niks kan dat veranderen. Vaak voelen mensen zich ongemakkelijk bij mijn antwoord, maar dat is voor mij geen reden om anders te reageren. Jullie zullen nooit verzwegen worden. Ik ben dankbaar en trots dat ik jullie mama mag zijn.
De eerste zes maand nadat we jullie verloren zijn, kwam ik regelmatig tekens tegen. Tekens van jullie, die me toonden dat jullie bij ons waren. Ik geloof niet meer in toeval. Er gebeurde vanalles die geen toeval meer kon zijn. Zalig vond ik het, weten dat jullie bij ons waren. Het gaf me troost, kracht om door te gaan. Maar het is alweer lang geleden dat ik een teken van jullie heb ontvangen. Dat maakt me zo triestig. Ik hoop dat ik snel weer een teken zal zien. Ik geloof erin, wat anderen ook ervan denken.
Morgen is het 20 september. Een lastige dag voor me.. 1 jaar na jullie uitgerekende datum. Was er niks verkeerd gelopen, dan zouden jullie nu ongeveer een jaar zijn. Nu enkel een jaar van gemis..
Met twee 